2/3 Uniformiteit

Een naar verluidt zeer gerespecteerde Thaise koning (Raman de zesde, waarvan in de ruimte waarin ik dit schrijf een portret aan de muur hangt) heeft ongeveer 100 jaar geleden een programma opgezet om het onderwijssysteem in zijn land uit te bouwen. Voorheen werd dit door monniken georganiseerd. Je kan je niet van de indruk ontdoen dat Thailand in zijn kinderen investeert. Ondanks het feit dat er ramen ontbreken (heeft toch weinig zin), er af en toe een hond de klasruimte binnen komt gewandeld (en zich even te slapen legt), leek de staat van de schoolgebouwen die we bezochten (ondertussen een vijftal) niet al te problematisch. Een van de scholen die we woensdag bezochten was in vergelijking met de andere ronduit een juweeltje. In een groene omgeving staan verschillende gebouwen, met tussenin een vijver. Midden op de vijver een houten open gebouw op palen met zitbanken die de kinderen toelaten daar in alle rust te lezen. Daartegenover is de school van Ann ronduit armoedig. Sommige schoolbanken in de klassen Engels zitten vol enorme gaten.

De school waar ik de volgende weken zal verblijven, ligt eveneens verscholen in het bos. Wanneer we met Udom het domein oprijden horen we een stem door een luidspreker in het Thai. De kinderen hebben van 8 u tot 8 u 45 een ritueel waarin het vaderland en Boeddha centraal staan. De vlag wordt gehesen. Gebeden worden opgezegd. Vervolgens komen verschillende leraars en de directeur aan bod om allerhande instructies te geven. Het komt allemaal nogal militaristisch over. Alles is tot in de puntjes geregistreerd. Dit blijkt ook uit de uniformen. Er zijn in deze school witte, gele en groene uniformen met insignes van de school. De uniformen worden gekocht in de schoolwinkel. Sommige kinderen hebben gaten in hun kleren. De reden hiervoor laat zich raden. De uniformiteit gaat heel ver: geen enkel sieraad (ook bv oorringen voor de kinderen) wordt toegelaten, tot zelfs de lengte van het haar worden door de school bepaald.

We worden bij onze aankomst meteen uitgenodigd om de studenten een woordje toe te spreken. Een van de enkele woordjes Thai die ik op het vliegtuig, gememoriseerd heb, komt van pas: ‘Sa wa dii kraph’ (Hallo).