We wisten dat we zouden vertrekken naar Thailand maar we wisten absoluut niet wat we er ons moesten bij voorstellen. Ann liet zich dit weekend ontvallen dat alles zo danig snel gaat en dat het zo druk is dat we ‘geleefd worden’, echter zonder de negatieve bijklank. We worden meegezogen in een andere wereld die we niet kenden. We ondergaan dit weliswaar, maar de nasmaak is zoet. Ook vandaag werd ik weer eens geleefd …
Ik start de dag met mijn enthousiast groepje dat speciale Engelse lessen volgt. Ik heb deze morgen een kleine selectie gemaakt van de video’s die Ann genomen heeft van het afscheidsfeest op haar school. Ik heb het zo gemonteerd dat er een verhaal in zit. Ik vraag de studenten te beschrijven wat ze zien. Nieuwe vocabulary wordt toegelicht. Op de uitspraak moet sterk gewerkt worden want de Thai hebben het blijkbaar collectief zeer moeilijk met bepaalde letters of lettergrepen. In dat geval is enige gezamenlijke‘dril’ blijkbaar de enige manier om verandering te bewerkstelligen. En dat is hun sterke kant: als collectief komen ze heel sterk voor de dag. Vraag je een individu een woord uit te spreken dan komt het er bijna niet uit. Zo vergeten de Thai permanent de T of S op het einde van een woord uit te spreken. Ik speel wat theater als ik de juiste uitspraak demonstreer om die T en S te onderstrepen. Af en toe ben ik zo enthousiast dat het wat ‘regent’ voor mij (als je begrijpt wat ik bedoel), maar dat compenseer ik door met mijn arm ostentatief mijn mond af te vegen, gevolgd door algehele hilariteit. Gegarandeerd vergeten ze de volgende 5 minuten de T niet uit te spreken …
Na een uur trekken we naar het afscheidsfeest in de sporthal van de school. Vooraan op het podium zitten een tiental monniken. De afscheid nemende studenten komen één voor één hun diploma afhalen. Enkele speeches worden gegeven door de vertegenwoordiger van het oudercomité en de directeur. Ze moedigen de studenten aan verder te studeren. Dit is geen evidentie voor sommigen. De context is voor velen zodanig dat ze er nooit aan beginnen. Zo zie je vandaag bijna alleen moeders en grootmoeders in de zaal zitten. Hun vaders en soms moeders zijn voor maanden gaan werken naar Bangkok tot het nieuwe regenseizoen begint (om een nieuwe rijstoogst te beginnen). Hoe wil je voor deze studenten een ideale context hebben indien de ouders er niet (kunnen) zijn? Ik wordt gevraagd om ook een bemoedigend woordje tot hen te spreken. Daarna begint het religieuze deel. De priester en de monniken spreken gebeden uit. Er volgt een ceremonie waarbij kaarsen en bloemen worden geofferd door de priester. Een monnik gaat rond en besprenkelt alle aanwezigen met water. Water is het symbool van balans en geluk. Ondertussen wordt de monniken een maaltijd voorgeschoteld door de leraars en de leerlingen. Monniken eten enkel wat hen door de mensen wordt aangereikt. Vervolgens komt een beklijvend deel waarin de studenten aan de leraars (inclusief ondergetekende), respect en dank betuigen. De op de grond zittende studenten buigen als één blok voorover tot hun hoofd de grond raakt. Ze blijven zo gedurende enkele minuten, gebogen zitten. Ik kan je zeggen, dit laat je niet onberoerd.
Daarop volgend worden gele koordjes rond de polsen van de leraars (door de priester) en de studenten (door de ouders en leraars)geknoopt terwijl enkele gelukswensen worden uitgesproken. De studenten springen enthousiast van de ene leraar of ouder naar de andere. Hun ogen blinken.
Daarna volgt de gezamenlijke lunch. Ann zal hier waarschijnlijk later nog haar zegje over doen, maar het is opvallend hoe de mannen hier nog ‘gediend’ worden door de vrouwen. De hoofdtafel (waaraan ik gevraagd word te zitten) zit vol mannen, o.a. de priester, vertegenwoordiger van het oudercomité, directeur. Ze (ik dus ook) worden gediend door de vrouwen die dan ergens in de hoek van de zaal hun maaltijd kunnen nuttigen.
Ondertussen is er een groepje danseressen in traditionele kledij opgedoken die sierlijke bewegingen maken op Thaise of Isaanse muziek. Groot is mijn verbazing als plots iemand mij attent maakt op het feit dat 2 van de 4 dansers jongens zijn. Ware het niet dat er één van de studenten uit mijn klas kwam en ik zijn gezicht herkende, je kon de jongens er bijna onmogelijk uit halen. En dit is blijkbaar de gewoonste zaak van de wereld hier … Rare jongens die Thai.
Net zoals op Ann’s school, treedt als afsluiter van het afscheidsfeest een rock groepje op. Plots komt één van mijn leerlingen op het podium om haar beste ‘toontje’ ten beste te geven en moet het groepje afdruipen. Al vlug komen ook leraars en leraressen op het podium en begint ook hier een karaoke-sessie. En wat denk je? Inderdaad ik word verzocht om mijn zangkunsten te laten horen op de tonen van ‘Hotel California’. Afgaand op de complementen ben ik niet volledig afgegaan. Echt, je weet soms niet waar je het hebt hier in de Isaan.
Ik start de dag met mijn enthousiast groepje dat speciale Engelse lessen volgt. Ik heb deze morgen een kleine selectie gemaakt van de video’s die Ann genomen heeft van het afscheidsfeest op haar school. Ik heb het zo gemonteerd dat er een verhaal in zit. Ik vraag de studenten te beschrijven wat ze zien. Nieuwe vocabulary wordt toegelicht. Op de uitspraak moet sterk gewerkt worden want de Thai hebben het blijkbaar collectief zeer moeilijk met bepaalde letters of lettergrepen. In dat geval is enige gezamenlijke‘dril’ blijkbaar de enige manier om verandering te bewerkstelligen. En dat is hun sterke kant: als collectief komen ze heel sterk voor de dag. Vraag je een individu een woord uit te spreken dan komt het er bijna niet uit. Zo vergeten de Thai permanent de T of S op het einde van een woord uit te spreken. Ik speel wat theater als ik de juiste uitspraak demonstreer om die T en S te onderstrepen. Af en toe ben ik zo enthousiast dat het wat ‘regent’ voor mij (als je begrijpt wat ik bedoel), maar dat compenseer ik door met mijn arm ostentatief mijn mond af te vegen, gevolgd door algehele hilariteit. Gegarandeerd vergeten ze de volgende 5 minuten de T niet uit te spreken …
Na een uur trekken we naar het afscheidsfeest in de sporthal van de school. Vooraan op het podium zitten een tiental monniken. De afscheid nemende studenten komen één voor één hun diploma afhalen. Enkele speeches worden gegeven door de vertegenwoordiger van het oudercomité en de directeur. Ze moedigen de studenten aan verder te studeren. Dit is geen evidentie voor sommigen. De context is voor velen zodanig dat ze er nooit aan beginnen. Zo zie je vandaag bijna alleen moeders en grootmoeders in de zaal zitten. Hun vaders en soms moeders zijn voor maanden gaan werken naar Bangkok tot het nieuwe regenseizoen begint (om een nieuwe rijstoogst te beginnen). Hoe wil je voor deze studenten een ideale context hebben indien de ouders er niet (kunnen) zijn? Ik wordt gevraagd om ook een bemoedigend woordje tot hen te spreken. Daarna begint het religieuze deel. De priester en de monniken spreken gebeden uit. Er volgt een ceremonie waarbij kaarsen en bloemen worden geofferd door de priester. Een monnik gaat rond en besprenkelt alle aanwezigen met water. Water is het symbool van balans en geluk. Ondertussen wordt de monniken een maaltijd voorgeschoteld door de leraars en de leerlingen. Monniken eten enkel wat hen door de mensen wordt aangereikt. Vervolgens komt een beklijvend deel waarin de studenten aan de leraars (inclusief ondergetekende), respect en dank betuigen. De op de grond zittende studenten buigen als één blok voorover tot hun hoofd de grond raakt. Ze blijven zo gedurende enkele minuten, gebogen zitten. Ik kan je zeggen, dit laat je niet onberoerd.
Daarop volgend worden gele koordjes rond de polsen van de leraars (door de priester) en de studenten (door de ouders en leraars)geknoopt terwijl enkele gelukswensen worden uitgesproken. De studenten springen enthousiast van de ene leraar of ouder naar de andere. Hun ogen blinken.
Daarna volgt de gezamenlijke lunch. Ann zal hier waarschijnlijk later nog haar zegje over doen, maar het is opvallend hoe de mannen hier nog ‘gediend’ worden door de vrouwen. De hoofdtafel (waaraan ik gevraagd word te zitten) zit vol mannen, o.a. de priester, vertegenwoordiger van het oudercomité, directeur. Ze (ik dus ook) worden gediend door de vrouwen die dan ergens in de hoek van de zaal hun maaltijd kunnen nuttigen.
Ondertussen is er een groepje danseressen in traditionele kledij opgedoken die sierlijke bewegingen maken op Thaise of Isaanse muziek. Groot is mijn verbazing als plots iemand mij attent maakt op het feit dat 2 van de 4 dansers jongens zijn. Ware het niet dat er één van de studenten uit mijn klas kwam en ik zijn gezicht herkende, je kon de jongens er bijna onmogelijk uit halen. En dit is blijkbaar de gewoonste zaak van de wereld hier … Rare jongens die Thai.
Net zoals op Ann’s school, treedt als afsluiter van het afscheidsfeest een rock groepje op. Plots komt één van mijn leerlingen op het podium om haar beste ‘toontje’ ten beste te geven en moet het groepje afdruipen. Al vlug komen ook leraars en leraressen op het podium en begint ook hier een karaoke-sessie. En wat denk je? Inderdaad ik word verzocht om mijn zangkunsten te laten horen op de tonen van ‘Hotel California’. Afgaand op de complementen ben ik niet volledig afgegaan. Echt, je weet soms niet waar je het hebt hier in de Isaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten