Na een dag lesgeven aan studenten en teachers, komen we vermoeid thuis. Onze gastvrouw ‘Mem’ vraagt ons om samen naar het afscheidsfeestje te gaan van de laatstejaars. Dit is niet precies de wijze waarop ik wat op mijn positieven kan komen, maar het aanbod kan je moeilijk afslaan.
We komen aan op de school van Ann rond 18.30 u en reeds van in de verte klinken enkele zingende schelle stemmen. Het blijken vooral oudere leraressen te zijn die zich sinds 15 u de ziel uit het lijf zingen en een nieuwe jeugd blijken terug te vinden in een intense Karaoke-sessie. Ze zingen populaire Thaïse liederen waarvan de tekst op een televisie-scherm verschijnt en ze worden begeleid door instrumentale muziek op de achtergrond. Ze stralen. Duetten ontstaan en letterlijk en figuurlijk vallen ze in elkaar”s armen. Af en toe komen er danspasjes aan te pas.
Ondertussen zijn de leerlingen druk in de weer met het voorbereiden van de barbecue-setjes (lijkend op bloempotten) en het bijhorende voedsel. We schuiven, of beter gezegd, knielen aan rond een barbecue-setje waar twee studentes druk bezig zijn het vlees en de groeten te braden. Het zittend op de grond eten is geen evidentie als je een stoel gewend bent. Terwijl iedereen op zijn gemak aanzit, weten wij geen blijf met onze stramme benen. In feite komt het erop neer dat wij maar één arm hebben om te eten. De andere hebben we nodig om niet omver te vallen.
De studenten zetten met veel enthousiasme de karaoke-sessie verder. Ze gedragen zich als rasechte sterren met dito danseresjes op de achtergrond. Dansen gebeurt op een traditionele wijze, waarbij de handen eveneens een belangrijke rol spelen. De handhouding wordt op school gedurende de 6 jaar middelbaar ingeoefend, zowel voor jongens als meisjes. Die handgebaren doen ons denken aan de handhouding die je ziet in danstaferelen op oude Hindoe-tempels. Het is best te vergelijken met het handgebaar dat je maakt om aan te duiden dat iets zeer lekker is (duim en wijsvinger tegen elkaar, andere vingers naar boven gericht). Op een bepaald moment worden we gevraagd om vooraan mee te dansen. Weigeren is geen optie. De rest laten we over aan jullie verbeelding.
Bij ons vertrek plaatst Ann nog een aanmoedigend woordje voor de studenten.
We komen aan op de school van Ann rond 18.30 u en reeds van in de verte klinken enkele zingende schelle stemmen. Het blijken vooral oudere leraressen te zijn die zich sinds 15 u de ziel uit het lijf zingen en een nieuwe jeugd blijken terug te vinden in een intense Karaoke-sessie. Ze zingen populaire Thaïse liederen waarvan de tekst op een televisie-scherm verschijnt en ze worden begeleid door instrumentale muziek op de achtergrond. Ze stralen. Duetten ontstaan en letterlijk en figuurlijk vallen ze in elkaar”s armen. Af en toe komen er danspasjes aan te pas.
Ondertussen zijn de leerlingen druk in de weer met het voorbereiden van de barbecue-setjes (lijkend op bloempotten) en het bijhorende voedsel. We schuiven, of beter gezegd, knielen aan rond een barbecue-setje waar twee studentes druk bezig zijn het vlees en de groeten te braden. Het zittend op de grond eten is geen evidentie als je een stoel gewend bent. Terwijl iedereen op zijn gemak aanzit, weten wij geen blijf met onze stramme benen. In feite komt het erop neer dat wij maar één arm hebben om te eten. De andere hebben we nodig om niet omver te vallen.
De studenten zetten met veel enthousiasme de karaoke-sessie verder. Ze gedragen zich als rasechte sterren met dito danseresjes op de achtergrond. Dansen gebeurt op een traditionele wijze, waarbij de handen eveneens een belangrijke rol spelen. De handhouding wordt op school gedurende de 6 jaar middelbaar ingeoefend, zowel voor jongens als meisjes. Die handgebaren doen ons denken aan de handhouding die je ziet in danstaferelen op oude Hindoe-tempels. Het is best te vergelijken met het handgebaar dat je maakt om aan te duiden dat iets zeer lekker is (duim en wijsvinger tegen elkaar, andere vingers naar boven gericht). Op een bepaald moment worden we gevraagd om vooraan mee te dansen. Weigeren is geen optie. De rest laten we over aan jullie verbeelding.
Bij ons vertrek plaatst Ann nog een aanmoedigend woordje voor de studenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten