22/3 Struggle for life

Deze week begon moeilijk en de vermoeidheid begint te spelen. Er was maandag blijkbaar een training voor een toernooi van het volgende weekend waar ik niet van wist en daardoor daagden er plots slechts 10 studenten op in plaats van de 25-30. Ik had de les‘to the market’ zeer goed voorbereid. Alle mogelijke ingrediënten (oa rollenspel en een spel in twee teams) had ik toegevoegd om er een goede les van te maken. Alles was berekend op een 25-tal studenten. Met slechts 10 studenten kon de formule niet werken. Ik maakte de lerares Engels mijn ongenoegen kenbaar. Ik had gelukkig reeds lessen voorbereid voor andere dagen, die wel pasten op een groep van 10, doch het zinde mij niet.

Deze persoonlijke struggle van de dag moet echter geplaatst worden tegenover de struggle for life die vele van deze studenten en hun families hier moeten leveren. Hun struggle is van een andere orde. ’s Avonds spreken we er tijdens het avondmaal over met onze gastvrouw, lerares in de school van Ann. Onze gastvrouw is met haar hart bij haar leerlingen. Ze weet dat veel van haar leerlingen in de vakantie (meestal vanaf de maand april) mee moeten helpen thuis of naar Bangkok moeten trekken om wat bij te klussen. Er is geen keuze voor hen. Ze vraagt dat we dit zouden begrijpen. Ze komt zelf uit die situatie en heeft zich door te studeren en hard te werken (de naaimachines in haar keuken zijn de stille getuigen hiervan) uit die vicieuze cirkel gewerkt. Ze wil nu de kinderen in de school zoveel mogelijk helpen om zich ook naar boven ‘te werken’en ‘te studeren’. Zo komen ook bij haar thuis af en toe studenten wat ‘bijklussen’ om via het verdiende geld hun studies te kunnen financieren. Ze ontzegt zichzelf ook zeer veel voor de universitaire studies van haar dochter. Een gelijkaardig verhaal heb ik gehoord van mijn lerares die zich op eigen kracht uit de armoede heeft opgewerkt via zelf betaalde studies.

Soms maak je je wel bedenkingen bij deze ‘struggle for life’ als je ziet hoeveel van deze studenten ook over gsm’s en bromfietsen beschikken. Zouden ze wel zo arm zijn? De leraressen weten echter goed welke kinderen in hun klassen écht arm zijn en het hard hebben. Ze kennen de gezinssituaties goed. Waar ze kunnen proberen ze ook een handje te helpen. Zo verkopen leerlingen af en toe in mijn school fruit of groenten van thuis aan de leraressen.
Ann wijst mij er ook op dat het ontzeggen van zaken aan je kinderen soms een ‘luxe’ is. Voor iemand voor wie armoede een realiteit is, is het ontzeggen van bepaalde zaken een bevestiging naar de buitenwereld van zijn armoedige situatie.