Naar we horen wordt kinderen hier weinig of niets in de weg gelegd. Dit is ons gastgezin niet anders, een voorbeeldje : de jongste zoon van onze gastvrouw is 10 jaar. Hij is eigenlijk dik.
De jongen is een echte schrokop. Hij eet 3x per dag 3 overvolle borden rijst en kiest uit elke schotel die op tafel staat (en dat zijn gewoonlijk een 4-tal verschillende bereidingen voor bij de rijst) alleen de beste hapjes- in zijn geval het ei, vlees of de vis. Als je weet dat er weinig vlees en vis gegeten wordt weet je zo dat zeer snel alleen de groenten overschieten. De jongen schrokt en binnen de paar minuten parelt het zweet van zijn voorhoofd. Zijn ouders kijken er lachend naar. Daarna installeert hij zich voor de televisie dwz hij legt zich neer op een van de matrassen voor de TV en beweegt niet meer tot de volgende maaltijd.
Ook de dochter van 18 die al een paar weken vakantie heeft, lijkt vastgebonden op haar stoel voor de computer.
Haar moeder beklaagt zich erover. Een vakantie job blijkt geen optie want niet voorhanden in de streek. In het huishouden helpen blijkbaar ook niet want er komt een andere studente van 18, die het niet breed heeft voor de poets en de strijk. Als ik haar vraag of ze niet een beetje kan helpen om alvast iets te strijken voor haar moeder omdat die het nu zo extreem druk heeft op school en omdat ze het toch moet leren tegen dat ze in mei in het noorden naar de universiteit gaat, knikt ze ja. Als ik haar er 2 dagen later naar vraag zegt ze dat ze niet graag strijkt. Onmiddellijk daarop volgt dat ze zich verveelt. Ondertussen heb ik Mem nog maar een paar keer zien koken, ze haalt nl bijna alle maaltijden klaargemaakt van de markt.
De analyse van Kung is zeer duidelijk. Net als bij ons verschuift een (groot) deel van de opvoeding naar de leerkrachten omdat ofwel de ouders afwezig zijn (gescheiden en de kinderen bij de grootouders achtergelaten of gaan werken in Bangkok) ofwel de ouders hun kind(eren) rot verwennen.
Is dit geen verhaal dat –althans gedeeltelijk en zeker voor leerkrachten- vertrouwd in de oren klinkt?
De jongen is een echte schrokop. Hij eet 3x per dag 3 overvolle borden rijst en kiest uit elke schotel die op tafel staat (en dat zijn gewoonlijk een 4-tal verschillende bereidingen voor bij de rijst) alleen de beste hapjes- in zijn geval het ei, vlees of de vis. Als je weet dat er weinig vlees en vis gegeten wordt weet je zo dat zeer snel alleen de groenten overschieten. De jongen schrokt en binnen de paar minuten parelt het zweet van zijn voorhoofd. Zijn ouders kijken er lachend naar. Daarna installeert hij zich voor de televisie dwz hij legt zich neer op een van de matrassen voor de TV en beweegt niet meer tot de volgende maaltijd.
Ook de dochter van 18 die al een paar weken vakantie heeft, lijkt vastgebonden op haar stoel voor de computer.
Haar moeder beklaagt zich erover. Een vakantie job blijkt geen optie want niet voorhanden in de streek. In het huishouden helpen blijkbaar ook niet want er komt een andere studente van 18, die het niet breed heeft voor de poets en de strijk. Als ik haar vraag of ze niet een beetje kan helpen om alvast iets te strijken voor haar moeder omdat die het nu zo extreem druk heeft op school en omdat ze het toch moet leren tegen dat ze in mei in het noorden naar de universiteit gaat, knikt ze ja. Als ik haar er 2 dagen later naar vraag zegt ze dat ze niet graag strijkt. Onmiddellijk daarop volgt dat ze zich verveelt. Ondertussen heb ik Mem nog maar een paar keer zien koken, ze haalt nl bijna alle maaltijden klaargemaakt van de markt.
De analyse van Kung is zeer duidelijk. Net als bij ons verschuift een (groot) deel van de opvoeding naar de leerkrachten omdat ofwel de ouders afwezig zijn (gescheiden en de kinderen bij de grootouders achtergelaten of gaan werken in Bangkok) ofwel de ouders hun kind(eren) rot verwennen.
Is dit geen verhaal dat –althans gedeeltelijk en zeker voor leerkrachten- vertrouwd in de oren klinkt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten