Na deze ceremonie gaan we iets eten in het stadje Prasat. Daarna gaan we terug naar de plaats waar de waterceremonie plaats vond. Daar is er later op de avond een lokaal muziekfestival tegen de achtergrond van een 1000 jaar oude Khmer-tempel. Onderweg komen we voorbij een bijzondere plaats. Van ver zagen we reeds in het donker een fel verlicht groot sprookjeskasteel(?). Het bleek te gaan om een in de vorm van een tempel of paleis opgetrokken structuur verlicht met ontelbare lampen. Irreëel, feeëriek, net Disneyland. Bovenaan in de middelste toren ligt een kist. Overal kraampjes. Er loopt veel volk rond.. Als we verder rijden zien we in de verte boven de stad een mooi vuurwerk. Een rijke inwoonster van Prasat wordt straks gecremeerd …
Een overlijden lijkt hier niet gepaard te gaan met een groot verdriet. Enkele dagen later logeren we recht over de woning van een overledene. Ons ganse verblijf hebben we moeten luisteren naar loeiharde populaire Thaise muziek van 5u15 ’s morgens tot 11 uur ’s avonds. Iedere dag om 8 uur ’s morgens en om 8u’s avonds komen een paar monniken bidden. (Hoe rijker de overledene, hoe meer dagen dit ritueel doorgaat alvorens de overledene gecremeerd wordt). Hun gebeden gaan door dezelfde torenhoge versterkers de lucht in. Bij de dienst van ’s avonds is het straatje verkeersvrij gemaakt en vol gezet met stoelen voor zo’n 200 mensen. De dienst is ingetogen zonder grote treurnis, de mensen zitten stil, hun handen in een wai gevouwen. Terwijl de monniken in de laadbak van een pick-up klauteren om terug te keren naar de tempel, rukken de schotels eten al aan voor het ruim opgekomen publiek en klinkt terstond de populaire muziek weer over de buurt. Het heeft veel weg van een gezellige kermissfeer…
’s Avonds als ik na de laatste douche uit de badkamer kom zie ik in het schemerdonker van de livingruimte waar de chauffeur slaapt die onze kinderen van Bangkok heeft meegebracht, zijn silhouet met gevouwen handen buigingen maken …
Een overlijden lijkt hier niet gepaard te gaan met een groot verdriet. Enkele dagen later logeren we recht over de woning van een overledene. Ons ganse verblijf hebben we moeten luisteren naar loeiharde populaire Thaise muziek van 5u15 ’s morgens tot 11 uur ’s avonds. Iedere dag om 8 uur ’s morgens en om 8u’s avonds komen een paar monniken bidden. (Hoe rijker de overledene, hoe meer dagen dit ritueel doorgaat alvorens de overledene gecremeerd wordt). Hun gebeden gaan door dezelfde torenhoge versterkers de lucht in. Bij de dienst van ’s avonds is het straatje verkeersvrij gemaakt en vol gezet met stoelen voor zo’n 200 mensen. De dienst is ingetogen zonder grote treurnis, de mensen zitten stil, hun handen in een wai gevouwen. Terwijl de monniken in de laadbak van een pick-up klauteren om terug te keren naar de tempel, rukken de schotels eten al aan voor het ruim opgekomen publiek en klinkt terstond de populaire muziek weer over de buurt. Het heeft veel weg van een gezellige kermissfeer…
’s Avonds als ik na de laatste douche uit de badkamer kom zie ik in het schemerdonker van de livingruimte waar de chauffeur slaapt die onze kinderen van Bangkok heeft meegebracht, zijn silhouet met gevouwen handen buigingen maken …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten